Sen Bilirsin Şiiri - Hüseyin İstemi Harta

Erittiğin buzun suyuyum ben.
Nereye akacağını bilemeyip, olduğu yerde bekleyen.
Buharlaştıran güneşimdin sen.
Bulut olup uçtum senin yüzünden.
Yağdığım çöldün sen.
Şimdi kumlarının arasından geçtim,
derinlerde kayboldum ben.

Bir cümle gibi düşürdün beni yere;
döküle döküle, azala azala.
“Sen bilirsin.” yazabildim anca.

“Sen bilirsin” harika bir cümledir:
yerine göre saygı, yerine göre boş verme, yerine göre uyarı…
Ama tabii, yine de “sen bilirsin.”

Gördüğüm, duyduğum, sezdiğim hiçbir şeyi ben bilemiyorum artık.
Bilsen bilsen, “sen bilirsin.”
Bilirsin.
Bil.
Bil.