Sen Bilemezsin Şiiri - Ali Taşkala

Ben,
bir şey olmamış gibi,
dönüp duruyorum etrafında,
Oysa içimde bir dünya sustu, dilsiz,
sen yoktun,
Bilemezsin…

Bir ağacın rüyasında düştüm rüzgara, kanatsız !
Şimdi kutsallara sığınırım, bütün dualarım seninle,
Yenilgilerimden doğarım gün doğumlarına,
Sen Bilemezsin …

Kaç rüyadır uçamıyorum sana,
Haberin var mı?
Sen bilemezsin …

Dur iki gözüm,
dur ki sana akan yaşlarımı
saklayabileyim, yanaklarımda.
Dokunsan, ellerin ıslanacak,
Haberin yok, içimde inciyen telaşlarım var benim,
Sen bilemezsin …

Sonu da bir türlü gelmiyor,
sana doğru giden bu yolların,
yolcusuyum bilirsin,
sonunda sen olan tüm bu yolların,
Bilemezsin …

Şimdi düştüm yine peşine,
yürümek mi mümkün,
koşmak mı mümkün,
hatta konuşmak mı mümkün,
Bende bilmiyorum.
Sadece susmak yok mu?
Bilemezsin …

O, işte çok zor, bilesin.
Şimdilerde;
Eski bir dil’i yeniden öğreniyorum,
Seni anlamamanın eşiğinde bıraktım kendimi,
Seni anlamamanın lisanına tayin ettim kendimi, kapkara sayfalarda,
Sen bilemezsin …

26 ağustos 2025
İstanbul

Ali TAŞKALE