Sen Benim Limanımsın

Sen…
Bu hayatta tutunabildiğim tek dalsın,
rüzgârda savrulurken elimden düşmeyen umut,
yorgun kalbimin sığındığı sessiz liman.

Bir haberin gelmese,
midemde ateş büyür,
boğazım düğümlenir,
kelimeler küser dilime.
Bir sessizlik çöker içime —
sanki dünya bir anda
rengini kaybeder.

Korkarım,
bir daha o bakışı görememekten,
bir daha o sesi duyamamaktan.
İşte öyle seviyorum seni:
bir anı eksilse,
kalbim yarım kalır gibi.

Gülüşünü seviyorum —
gökyüzü onda açıyor sanki.
Bakışını seviyorum —
içine saklanıyor bütün dualarım.
Ses tonunu seviyorum,
çünkü her “merhaba”nda
kalbim yeniden doğuyor.

Meğer sevince,
her şey güzelleşirmiş gözümde;
taşlar çiçeğe,
gece sabaha dönermiş.
Sevda, gönülden bakabilmekmiş
sevdiğine —
ben bunu sende öğrendim.

Dünyaya gözlerimi kapattım,
yüreğimi sana açtım.
Pencerelerimde sana çiçekler büyüttüm,
umutlar besledim,
her duamı seninle bitirdim.

Öyle çok sevdim ki seni,
Ve ben, dünyanın bütün fırtınalarına rağmen
senin dalında tutunan bir yaprağım.