Sen Bana ölmeyi öğrettin

SEN BANA ÖLMEYİ ÖĞRETTİN

Bir tek hatırayı zihnimden silemezken,
Unutmak ne büyük bir devrimdir öyle,
Bakışlarından yüreğime sızan sevdayı,
Yüreğimde hala kor gibi taşırken,
Beni unutman ne büyük bir erdem böyle,

Söylesene,
Hiç mi canını acıtmıyor beni hatırlatan şarkılar,
Yada hiç mi bir şarkı yok beni sana hatırlatan,
Hiç mi kokumu getirmedi sana bir akşam vakti rüzgar,
Hiç mi, fısıldamadı kulağına adımı hatıralar,

Bana içten içe yanıp kül olmayı öğrettin,
İçimde fırtınalar koparken susmayı,
Duvar gibi donup kalmayı,
Gözlerimden bir damla yaş akmadan,
İçimi hırçın sellerin götürmesini,
Kısacası, bana unutulmanın ölmek olduğunu öğrettin,

Bazen içimi parçalayan bu acıyı,
Vurup kırıp çığlık çığlığa haykırmak geliyor içimden,
Bazen yetim çocukların hüznüne dönüyor yürek sesim ,
Sonra öldüğüm geliyor aklıma yine susuyorum
Unutulmanın ölmek ten ne farkı var ki,?
Ben her gece sana ölüm kusuyorum,

Şunu anladım ki,
Ben senin hatıraların da hiç bir iz bırakmamışım,,
Ne bir yara bandı olmuşum sana ne de bir yara izi,
Hiç senin tarafından sevilmemişim,
Hiç yüreğinde taht kurmamış bu sevda,
Meğer bir rüya görmüşüm ben,
Karanlık bir kabusa uyandıran beni,
Unutmak için sevmemistimki seni,
Sen bana ölmeyi öğrettiğin den beri,
Ama ölüyorum ben

Ben senden gelen hüznü gözlerin den öpüp,
Yüreğimin en güzel yerinde taç etmişken,
Yaşanan onca şeyi bir çırpıda unutacak kadar mı ?
Nefret ettin benden...
Sen beni nefretin meydanında idam ederken,
Hatıraları toplayıp yürek tabutuma,
Sana gönüllü gömülüyorum,
Çünkü sen beni unuttuğundan beri ölüyorum,
Susarak ölüyorum...
Hazan Gülü Fatoş / 14.10.2025.