Sen bana Şiiri - Murat Ülkü

Sen, bana her hecede aşkı kandıran kadın,
İçten sözlerinle ruhumu usandıran kadın.
O duygu dolu gözlerinle şiiri boyatan kadın,
Manalı bakışınla her gece beni oyatan kadın.
O çocuksu gülüşlerinle ömrüme dolan kadın,
Uzaktan yakına düşen, uzaktan sevdiğim yalan kadın.
​
​Ben, adınla ördüğüm her mısrayı sana sundum,
Bekledim ki o nağme, bir gün beni bulur diye.
Her dize, sana özel, mühürlü bir hükümdü,
Senin kalbine giden gizli bir yoldur diye.
Şimdi anladım ki, bütün çabam beyhude bir kuruntu,
Sen, o sahipsiz şiirlerin uğultusunu seçmişsin.
​
​Benim kalemim, sana mahrem bir fısıltı iken,
Sen, çarşıda okunan, herkese mal olmuş bir sesi aradın.
Ben, kendi kanımla yazdım bu aşkın kitabını,
Sen, yoldan geçen her yabancının, o ucuz ezberini seçtin.
Sana ait bir yalnızlık kurdum, kimse bilmesin diye,
Sen, kalabalıkların uğultusunda kaybolmayı yeğledin.
​
​Oysa benim yazdıklarım, senin renginle boyalı,
Sadece sana yakışan bir tek suret taşırdı.
Her mısram, sana çıkan tek bir kapıydı, aydınlık,
Sen ise, her rüzgârın açtığı, o sahipsiz pencereleri araladın.
Bütün şiirlerim şimdi birer yetim kaldı, kimsesiz,
Çünkü onlar, aranmayacak bir bekleyişe kurban oldu.
​
​Şimdi oturup, seni bana yazdıran bu kahırlı ilhamı,
Yine sana adıyorum, uzaktan ve hüzünle...
Çünkü bilirsin, her şair, terk edilişiyle büyür;
Ben, seni sahipsiz seven o adamım; hüküm de, şiir de seninle!
​
​Gözlerin, benim için bir şiirin ilk dizesiydi,
Sen, o dizeyi herkesin, diline sakız etmeyi seçtin.
Ellerim, sana uzanacak tek yoldan vazgeçti,
Çünkü kalbin, her köşe başında bir iz bırakmayı seçmiş.
Ne zaman bir melodi duysam, seni anımsasam,
Bil ki o nağme de, sana özel değil, genelin oldu.
​
​Benim aşkım, sana bir kitabe gibi yazılıydı,
Sadece okumasını bilenler anlayacaktı onu.
Sen ise, her dudağın okuyabildiği bir gazete oldun,
Herkesin gördüğü, ama kimsenin sahip olmadığı bir su.
Ruhumdaki bu yangın, sana özel bir fırtınaydı,
Sen, o rüzgârı, o sıradan caddelere yaymayı seçmişsin.
​
​Varsın olsun! Ben yine de yazacağım adını,
Bu mahpus sevdayı kimseler bilmese bile.
Senin olmayan o sahipsiz şiirlerdeki hüzün,
Belki bir gün benim sessizliğimde dinlenir diye.
Benim en büyük zaafım, seni uzaktan sevişimdir,
Senin en büyük hatan, özel olana sırt çevirişindir.