Bir gemiyim ben
Uçsuz bucaksız denizde yol alıyorum
Acı keder üzüntü yüklüyüm giderek batıyorum
Ne sesimi duyan var
Nede gözyaşımı silen
Ufak bir çocuk olmak istiyorum
Neden mi?
Yalın ayak koşmak yarınlara umutla bakmak için
Elma şekeri yiyip dilediğimce zıplamak için
Salıncakta gökyüzüne dokunmaya çalışmak için
Dünyanın tüm yalanlarını görmemek için
Hiç düşünüz mü insanlar neden
Yanı başındakinin değerini kaybedince anlar
Ben düşündüm ve buldum
Bizler fazla sahipleniriz nasıl olsa beni seviyor deriz
Olabildiğince yükleniriz
Bize göre asla unutamazlar bırakamazlar
Ya bu şehir bir ölü yada ben yaşarken ölüyorum
İki gün önce duyduğum martı çığlıklarını duyamıyor
Dalgarın kıyı vuruşlarını göremiyorum
Güneş bulutların arasına gizlenmiş sanki
İnsanlarsa bana oyun yapıyor
Tüm şehri kalabalıklığıyla birlikte olduğu yere bıraktım
Gömdüm tüm kızgınlıklarımı sokak lambalarına
Sakladım acılarımı kuytu köşelere kimseler bulamasın diye
Bıraktım korkuyu fırlatıp attım kaldırımlara
Yalanı döktüm denize
Mutluluğumu bir ağaca yazdım
Hayat hep yaşadıklarımdan ibaret
Geri dönüp baktığımda hep bir film şeridi canlanır gözümde
İçerisinde anılarım göz yaşlarım haykırışlarım sessizliğim
Korkularım ve en önemlisi de ben varım
Düşünüyorum da bunca zaman hep hayat için yaşamışım
Ona yetişeyim derken hep bir yanımı eksik bırakmışım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!