Koparmak istiyor bu beden, bu kalbi
Söküp atmak istiyor içinde yaşattığı seni
Ama ne kelimeler yok oluyor düşüncelerimde
Nede anılar kayboluyor düşlerimde
Kağıda da yazılmış bir can değilsin ki bir kalemle silinesin.
Başınızı her yastığa koyduğunuzda
Ona, arkadaşlarınıza, dostlarınıza, ailenize
Kısacası tüm insanlara
Söylemek, yapmak istediğiniz düşüncelerinizi
Kafanızı yastıktan kaldırdığınızda
Söyleyememeniz
Bir şiirde ne yazılabilir
Nasıl selam verilebilir
Kelimeler yolunu bulup geri döner mi kâğıtlara!
Duygular yoğunluk derecesinde
Kaynayıp buhar olabilir mi?
Bügün öleceğimi bilsem
Ve yatağımda kendimi karanlığa versem,
Karanlıklar örtse bedenimi
Sonra bir yokuştan aşağı insem
Ve karşımda sen olsan
Yanlız bir ağacın gölgesinde rastladım sana
Bileklerin kanamış
Gözlerin denize aç bir kurt gibiydi.
Sesin haykırışlardan korkmuş bir tiz sesle
Hitap ediyordu kelimelere.
Bir olta attım düşüncelerimin en ücra köşesine
Sonra durup düşünüyorum
Düşüncelerimde yarattığım beni
Aynı şeyler geliyor aklıma
Tıpkı kalıplaşmış bir beyin gibi…
Saldırgan bir mayın tarlası gibi yüreğim
Biraz korkulu ve biraz hırçın
Atar damarı buldun mu konuyorsun üzerine
Saymaya başlıyorsun
Nabız atışlarım normal mi diye
Bir saati andırır gibi atmaya başlıyor
Biliyorum
Seni anlamak
Çok zor,
Anlatmaksa yürek ister inan.
Kirlenmiş dünyamızın
Kirlenmiş insanlığını
Yalnızlığın ucunda sıkıyordu korkular beni
Yalnızlığını kağıtlara aktaramamak gibidir korkular
İçinde bir şeyler var çok derin, çok yorucu
Ama sen kağıtlara aktaramıyorsun
Korkuyla düğümlenen karanlıklar gibi
Elinde alnına dayanmış bir silah
Yine hiç bir şey duymamak için
Başımı yastığın altına koydum
Hiç bir şey duymak görmek istemiyordum
Pencereden dışarıya bakmak korkutuyordu beni
Ben yine beni anlatıyordum
İdiot beyinli insanlara
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!