Sembol Şiirlerle Çatabiliyoruz Statükoya

GÜNEŞ BİR YÜZÜM, AY BİR YÜZUM
Yüküm ağır şafaklara taşıyamam,
yorgun gözlerimde sen varsın
Hangi cinnetten hüküm giydim geceye,
sırrını çözemiyorum
Uzaklara sürgün resmi bir kulağı eksik şarkıların,
Eksik yaşadığımız notalarında
Ritim yok, baştanbaşa bozuk solfej
Çarpar birdenbire,
ahengin kıyılarına mahmur besteler
Bir bütün şarkıda ciltliyoruz hayatı eksik fasiküllerinden
Mezuniyet diploması belki firari bir türkü
Şafağın mı karnı yarıldı gördüğüm rüyalardan
Yağız atlar mı yıkıldı yangın soluklarıma
Bütün özlemlerin son durağında kendi idamlarını
Bir radyodan öğrenmiş Halil ve Selçuk
Yıkılasın buca,
Sembol şiirlerle çatabiliyoruz statükoya
Avluda silah çattılar, avluda adam astılar
Bir sigara yak dostum,
savur dumanını taşlara
Şehrin varoşlarında bir adam yürüyordu,
öfkeden küfürler yağdırıyordu
Bir tekme attı yerdeki boş kutulara,
hıncını alamadı
Yürüdü caddeleri sabaha dek,
sabah ilk otobüsle ayrıldı şehirden
Gözlerindeki yaşı gizlemedi
Eşkıya’dan savunma sorulmadı
Gölgeler düşmedi yakamızdan,
uykularımızı bastı cellatlar
Bir katliama seyirci kaldık,
Kanımızı içen vampir dinlenirken bir deniz kenarında
Bizlerde oturduk evlerin içine, şurdan,
buradan konuşur olduk
Artık ne dağ başlarında firari,
ne at üstünde süvari
Kar mı kalırmış herkesin yaptığı yanına