Semada Saklı Hakikat Şiiri - Kara Çocuk 2

Seher vakti vardım şehre, ufuk nura boyandı,
Her taşında bir zikr vardı, gönlüm aşkla uyandı.
Bir ney sesi dolaşırken gönlüme ince ince,
Ruhum semaya kalkar, döner Hakk’ın dizince.

Mevlânâ dergâhında sessizlik dile gelir,
Kubbesinde aşk yazılı, toprağında sabır erir.
“Gel” diye çağırırken türbe ışığa büründü,
Kalbim huşû içinde, ebediyete yürüdü.

Şems’in adını duydum, gönlümde sır açıldı,
Bir kıvılcım düşer gibi içimde nur saçıldı.
Göğe döner gözlerim, kalbim ateşle yanar,
Her nefes sema olur, ruhum Hak’la uyanır.

Alâeddin Tepesi’nde rüzgâr yüzümü okşar,
Şehrin kalbi suskun ama gönlüm hep konuşar.
İnce Minare’de zaman taşta nakşolur yine,
Her ilmim bana söyler: yol Hak’tan geçer, dönene.

Semazen dönerken başlar gökler inlemeye,
Her hareket bir ayet, her nefes secdeye.
Kâinatın dili susar, aşk konuşur meydanda,
Varlık fanidir, baki yalnız Hakk’ın yurdunda.

Gece olur, yıldızlar döner semazen gibi,
Ay ışığında yankılanır ney’in sükûnet sesi.
Kalbim yanar, gönlüm ağlar, fânilikte sır çözüldü,
“Ölmeden önce ölmek” hakikate büründü.

Ey gönüllerin sultanı, ey aşkın kaynağı,
Konya’da öğrendik: kul, yoklukla bulur varlığı.
Bir dua yükselir içimden semâya:
“Baki sensin Ya Rab, fani ben, sende hayat bulmaya.”

Sus ey gönül, Hak söyler bu derin sessizlikte,
Benlik erir, aşk kalır, nur parlar kalbimde.
“Ben”i silen bulur ki, kendini Hakk’ın nurunda,
Her adım, her nefes, O’na varır nihayette.

Zaman erir akarken, mekân düşer perdeye,
Ezel-ebed O’nundur, hükmü sürer her şeye.
Varlık bir nefes olur, yokluksa bir sır perde,
Her şey O’ndan gelir, her şey döner O’na.

Yolun en son menzili, rahmetin olsun bana,
Kulluğum daim kalsın, aşkım O’na çağırana.
Ve her sözümde yankı, gönlümde tek karar:
Her yol O’na çıkar, her yol O’na çıkar.