Sema Figen Akdoğan Şiirleri - Şair Sema ...

Sözlerim durgun titrek dudaklarda
Öfkem dinmez bilirim bu şehrin sokaklarında
Maviyi denizlerde tanıdım
Beni başka renklerle kandırma
Şimdi herşeyim yarım
Yüreğim acıyor

Çıkmazdayım yine bu gece
Düşünmekten çıldıracağım
Kimsem yok derdimi paylaşacak
Kimsem yok acımı anlayacak
Çıkmazdayım yine bu gece
Terk edilip üzülmenin kederiyle

Buralara kar yağıyor
İnan yalnızlık yağıyor içime
Adına şarkılar yazılıyor buralarda
Kısacası tüketiyor beni akşamlar
Her hatırana yazılıyor şiirler
Yolum şaşmış,öfkem deli

Sessiz ayrılışların bitiminde
Sığınılan soğuk duvarlarla kaplı odalar
İçi boş hayaller ve sağanak olarak akan gözyaşları
Koca bir ömür akarken damla damla gözlerden
Keşke ve belkilerle başlayan hesaplaşma anları
Sevgisiz büyüyen bir yüreğin içindeki korunmasız acılar

Hayat dedikleri nedir?
Bir yalnızlık akıyor içime. Gücüm yok
Canım acıyor,içim acıyor.
Her yanım kanıyor her yanım kanıyor.
Dermanım yok.
Yıkılıyor evler insanlar kaçışmış

Şiir yazmak istiyorum. Şimdiye kadar hiç kullanılmamış sözcüklerle. Perdeler kıpırdıyor rüzgârın meltemiyle. Sessizlik çöküyor odaya birden. Biz neredeyiz sevgili Umutsuz yarınlar peşimde.
İçimdeki sevgiler çürüdü. Beklentilerim karamsarlıklarla küflendi. Güneşimi geri ver! Taze çiçek koksun odam. Ben neredeyim sevgili. Gizli gizli ağlarken sen neredesin.

Yine sustum ve birileri bana yutkunmamı söyledi. Kitaplarında hayata veda ettim.Olmadı mı olmuyor.Bildiğim tek şey var, sen bensin.Ruhumu kaybetmiştim.Geri ver!

Bazı duygularım başka yerde dün doğruyken, burada bugün yanlış olabiliyor. Günahlarım ruhumu sarıyor zehir gibi yayılıyor bedenime. Aklımdan hiç çıkmıyor, uykularıma giriyor, vicdanımı acıtıyor. Söylesem konuşsam o kadar rahatlayacağım ki bir de söylediğimde kaybedeceklerimi hesaplamasam göze alabilsem herşeyi, ne kadar kolay olurdu. Bağışlanmasam da olur, yeter ki anlatayım içimi kemiren zehrimi tüküreyim.

Bilmem ki kaç gece ağladım kaç gece sabahladım.Hayat! Düzeleceksen düzel artık.

Herhangi bir şehirde bilinmeyen bir oda, dört duvar. Koskoca bir yalnızlık mı hayat. Sadece bir göz yanılması sanki tüm evren. Gözle görünenin ardında ulaşılamayan derinlerdeki insan yığınları. Zavallı biçare insancıklar. Ne sıcak bir gülümseme var hayatımda ne de başımı yaslayabileceğim bir omuz. Saçlarımı kendim okşuyorum geceleri ve tuhaftır ki huzur buluyorum o delilik nöbetlerimde. Hayatımın bilinmeyen yolculuğunda elimdekileri tutabilmek uğruna neşe saçsamda etrafa giderek hastalıklı bir ruh haline büründüğümü biliyorum.

D üşündüğüm öyle çok şey var ki
Ü mit üstüne sevgi üstüne herşeyim
N asıl bülbüller güller için ötüyorsa
Y aşıyorum bende yudum yudum sevgiyi
A ğaçları kalem yapıyorum sıkılınca
Y azıyorum yazıyorum papatyalar gri açıyor

Hayatın anlamı,sessizliğin huzuru,mevsimlerin ilkbaharısın sen.
Şimdi odamdayım. Yalnızlığıma ortak ettim seni. Yeniden tutundum hayata. Çok derinlerde sakladığım o büyüyü buldum. Bu gece yalnızlığımı seninle aldattım.
Nedense o soğuk sevgin içimi ısıtıyor. Görüyor musun, gökyüzünde yıldızlar ağlıyor. Ve gece ne kadar masum sen gibi gözlerin gibi ne kadar suskun sokaklar. Ne olur sarıl bana. Öyle bir umut ol ki dünyama yoğruldukça yalnızlığımla sende kaybolayım. Kayboldukça her yeni gün sende doğayım.
Duvarlarda çizgi çizgi gözlerin sıkı sıkı sarıldım sana. Gözümü yumdum sen. Gözümü açtım sen. Yüreğimde,beynimde,havanın doğasında,suyun berraklığında bırak saatleri sen varsın her anımda.
Şu an zamanı durdurdum. Sadece sadece seni düşünüyorum. Kalbimi ellerine tutturdum. Gökyüzüne resmini çizmek istiyorum. Gerçek bir dünyada hayal gibisin.
Seviyorum seni hem inanılmaz hem de akıl almaz. Gücün yoksa çöz yüreğimi yüreğinden. Çöz beni bırak da gideyim.