Selene 2 Şiiri - Özgen Öz

Selene ile Endymion’un hikâyesi zaten başlı başına rüya ve kavuşamama üzerine kurulmuş büyülü bir efsane… Ay Tanrıçası Selene, ölümlü çoban Endymion’a aşık olur ama aşkları ancak rüyalar ve uykular içinde yaşanır.Zamanın ilk nefesinde, yıldızların doğduğu anda, Bir sır yazıldı göklerin sonsuz defterine. Yeryüzünde bir Düşler Gezgini vardı, Gözleri rüyanın kapısını aralayan bir büyü… Gökte ise Ay Tanrıçası, gümüş ışıklara sarınmış, Her gece yeryüzüne bakar, kalbinde yanık bir sevda taşırdı. O, göğün sırlarına sahipti; Ama kalbinde yalnızca bir ölümlüye saklı bir özlem vardı. Gümüş bir gölün kıyısında buluşurlardı, Rüzgâr saçlarını tararken Tanrıça’nın, Gezgin yıldızlara dokunur gibi uzatırdı elini, Ama her seferinde kavuşmak Yalnızca rüyanın ince perdesinde mümkün olurdu. Düşler Gezgini, geceleri uykunun derinliğinde, Tanrıça’nın ışığına sarılır, göklere yükselirdi. Göz göze gelirlerdi, sözlere gerek yoktu, Kalplerin dili bin çağın sessizliğini aşardı. Fakat uyanış acımasızdı, Her sabah ayrılık gibi doğardı güneş. Çünkü tanrılar, göğü ve yeri ayırmış, Onların kavuşmasını sonsuza dek yasaklamıştı. Ama bilmedikleri bir sır vardı: Gerçek aşk, bedende değil, ruhta yaşardı. Ve ruhlar birleştiğinde, Ne yasak, ne zaman, ne de ölüm engel olabilirdi. Böylece efsane doğdu: Ay Tanrıçası her gece gökten indiğinde, Düşler Gezgini rüyanın kapısını açtı. Bedenler ayrı, ama ruhlar bir, Sevda sonsuzlukta yankılandı. Ve yıldızlara yazıldı şu kadim söz: “Kavuşamasalar da, aşkları göğün ışığıyla Düşlerin sonsuzluğunda hep bir arada olacak.”