Seksen Yedi Kışı Şiiri - Şeref Işı

Buğusunda bir sabahın,kızarmış ekmek kokusu çocukluğum
Soğuk bir kış günü, Mart soğu
Odamızın ortasında yanan ve çok yandığı için boruları kızaran sobamızın etrafında
Şimdilerde çerçeveden bakan,yokluğu içimizi yakan bir çok tanıdık sima
Ve o günler sanki bir hayaldi,belki de izlemeye doyamadığımız bir sinema
1987 Kışıydı ve kar kaplamıştı bütün şehri
Soğuk bedenlerimizi aşıp,iliklerimize işlemişti sanki
Radyolardan anonslar yapılıyor ve mecbur kalınmadıkça sokağa çıkılmasın deniliyordu
Esen her rüzgar,kopan her fırtına bizi birbirimize kenetliyordu
87 Kışıydı,soğuktu, üstelik kar yağıyordu
Sobanın üzerinde kuru fasulyenin cama vuran buğusu
Ve o kızarmış ekmeğin kokusu hala bu gün gibi aklımda duruyordu
Çocuktum henüz hayatla yüzleşmemiş ve henüz büyümemiştim
O dönemler karın sadece beyazlığıyla ilgileniyor,evin nasıl ısındığını ise dert etmiyordum henüz
Oysa nasılda zormuş bir evin bacasının tütmesi
Ve sadece kızarmış ekmek değilmiş bir evin meselesi
Şimdilerde bir masal olan mahalle esnaflarımız vardı
Küçücük bir dükkana şimdilerin marketi sığdıran bir bakkalımız
Yazın kavun,karpuz,üzüm satan,kışın mandalina portakal satan manavımız
Soğuk kış gecelerinde bozacımız vardı
Hayat zor fakat bir o kadar da matraktı
Sonra kar çekildi sokaklardan,beyaz örtü kalktı kaldırımlardan
Ve gazeteler son yüz yılın en soğuk kışı oldu diye manşet attı
Aradan geçen onlarca yıl bir daha getirmedi o kızarmış ekmeğin kokusunu
Ne gülen yüzler kaldı geriye,ne bekçi ne de bozacı
Ve gazeteler onların eksildiğini hiç yazmadı
Ama yok,ama yoklar
Şimdi hayat gerçek olsa da yaşanılanlar sanal
Yalan sevgiler,yalan aşklar
İnsan sonradan anlıyormuş,hayat bittiği yerde başlar.