Şehrin Yeni Nefesi Şiiri - Hüseyin Turhal

Kapıyı kapattım.
Arkamda kalan ses, yankılanıp
Beton duvarlara karıştı.
O an, devasa bir binanın
En üst katından serbest düşüş gibiydi.
Korkutucu, ama nefes kesici.
Şehir, bunu fark etmedi bile.
Taksi kornaları, işine devam etti.
Ama ben, değiştim.
Eski anıların gölgeleri,
Artık beni takip etmiyor.
Onlar, o eski caddelerde kaldı.
Şimdi adımlarım daha hızlı,
Bakışlarım daha dik.
Yeni bir kahve dükkânının kokusu,
Yepyeni bir projenin heyecanı.
Bu koca metropol,
Bir zamanlar bizi hapseden bir kafesken,
Şimdi sonsuz bir imkanlar alanı.
Her sabah pencereden bakıyorum.
Güneş, cam cephelerde parlayarak yükseliyor.
Bu, bir veda değil, bir uyanış.
Yalnızlık, artık hüzün değil,
Kendi sesimi daha net duyabileceğim bir sessizlik.
Yeniden inşa ediyorum.
Tuğla tuğla, sokak sokak.
Benim hikayem,
Artık sadece bana ait.
Ve bu şehir,
Yeni başlangıcımın en büyük, en hareketli tanığı.