Şehrin Karanlık Yalnızlığı

Bu kente çöker yalnızlık, ağır bir pelerin gibi,
Sokaklar suskun, fısıltılar bile donar havada.
Her köşe başında bir gölge, bir hüzünle eşleşir,
Ruhlar yorgun düşer, çıkışsız bir labirentte.

Derin karanlıkta kaybolur geleceğimiz,
Yıldızlar sönük, umutlar birer birer solar.
Ne bir el uzanır, ne bir ses yankılanır,
Sadece boşlukta yankılanan kayıp düşler kalır.

Işıklar yanar uzaktan, aldatıcı birer umut,
Ama ruhlar buz kesmiş, ısıtmaz hiçbir sıcaklık.
Hatıralar üşüşür zihne, acıtan birer hançer,
Ve yitip giden her gülüş, bir mezar taşında yer bulur.

Bu kentin duvarları arasında sıkışır nefesimiz,
Her fısıltı, bir çığlığa dönüşür, duyulmaz.
Yapayalnız ruhlar, sessizce vedalaşır kendisiyle,
Gelecek, bir sis perdesi arkasında, yitik bir hayal.