Şehrin İki Yüzü Şiiri - Nimet Öner

Şehrin İki Yüzü

Gündüz, şehir bir kervan gibi akar,
dükkanlar sabah dualarıyla açılır,
pazarlarda sesler üst üste biner,
her çığlık biraz ekmek, biraz umut taşır.

Güneş, camlara çarparak çoğalır,
sokak satıcılarının terinde parlar,
tramvay rayları gümüş bir dua gibi
uzar gider şehrin kalbine.

Gece,
Gece olduğunda şehir başka bir dervişe dönüşür,
ışıklar kandil olur,
caddeler birer tasavvuf makamına bürünür.
Kaldırımların yorgunluğu
sessiz adımlarda saklanır.

Bir kadın pencere önünde saçlarını tarar,
bir çocuk yatağında yıldız sayar,
bir şair göğe bakıp
Bu şehir bana da dar der,
Yine de kelimelerini
gökyüzüne serper.

Şehir, gündüz insanı sınar,
gece ise yüreğini dinler.

Şehirlerin Dilinden

İstanbul konuştu önce
Ben göğsümde Boğaz taşıyan bir anneyim,
göçle beslenirim, ayrılıkla yanarım,
Her sabah martılarımla yeniden doğarım.

Mardin gülümsedi taş duvarların ardında
Ben suskun bir manastırım,
dilim Arapça ezgilerde saklı,
sabun kokusunda çoğalırım,
akşam olunca güneşi altın tepsiyle uğurlarım.

Diyarbakır söz aldı sertçe
Ben surlarıyla dik duran bir babayım,
koynumda dengbêjlerin sesini taşırım,
her taşımda bir direniş,
her çocuğumda bir ağıt vardır.

Ankara fısıldadı usulca
Ben gri ceketli bir memurum,
yüreğimde saklı bir bozkır türküsü,
kışın soğuğu yüzümde çatlar
Yine de İçimde hep sessiz bir umut var.

İzmir kahkaha attı denizden
Ben rüzgârla dans eden bir kızım,
kordon boyunca saçlarım tuza bulanır,
özgürlüğüm gözlerimde parlar,
benim adım hep bahar kokar.

Ve hepsi bir ağızdan dedi ki
Biz şehirler, sizin aynanızız,
insan neyi severse şehir onu büyütür,
neyi unutursa şehir ona ağlatır.

Azra Nimet Öner