Şehrimi Özledim! Şiiri - Mert Terzibaşı

Şehrimin nemli havasını özledim,
Karadeniz'in hırçın dalgalarını,
İnsanın içini ısıtan yıldızları özledim...
Kendi yalnızlığımı,yalnızlığımı paylaştığımı,
Üstünde duyguların gezdiği kaldırımları;
İnsanın yerine ağlayan yağmur yüklü bulutları özledim...
Şehrimi,Trabzon'umu özledim ben,
Yatağımı,baş ucumdaki kalem ve kağıdımı...
Ne güzeldi denizim oysa,
Herkese istediği gibi görünürdü...
Ne güzeldi derin bir nefeste biten dertler.
Dertler değişmediya hoş:
Yine aynı yalnızlık yine aynı keder...
Bir başka güzeldi şehrimin gürültüsü,
Canlıydı,yaşam doluydu;
Burdaki gibi,koca şehir İstanbul gibi sessiz değildi...
Gülümseyen yüzlerde var özlemlerimde
Caddelerle paylaşılan yalnızlıkta,kendimi özlememde...
Bir başka güzeldi oysa yalnızlık hırçın şehrimde
Her an hazırdı harflerle buluşmaya duygular;
Harflerimi,sesimi kaybettim burda...
İnsanı alıp götüren rüzgarları,
Kendimi kaybettim...