Şehr/âyin Şiiri - Filiz Kılınç

Benim sözlerimin tükendiği yerde
Başlar senin şehrâyin’in
Keza; bilirsin ki her sözcük bir parça daha eksiltir
Çığlık çığlığa nefesimi.
Bir kuş daha ölür
Bir turna daha göçer ebediyete

Tövbe eder dilim, elsiz kalırım ellerle
Yan der bir ses,
Ama çok yan
Kavrulasıya yan!
Tüm şuara* yanar 26. sırada
Her dil susar ikrarla.

/Benim sözlerimin bittiği yerde başlar
Güle ram olan bülbülün katli
Öl’mü diyorsun sevdiğim?
Peki./

Haberin olmaz kaç ramis savurmuştur zülüflerimi
Kaç gar şahittir, kaç istasyon, kaç vapur
Ve dahi kaç cadde, kaç sokak, kaç şehir
Ey sevgili!
Haberin olmaz topraktan söker gibi ölülerimi

Benim sözlerimin tükendiği yerde
Başlar senin şehrâyin’in
Bir puta tapmak gibidir bir taştan medet ummak
“lebbeyk ya rab, lebbeyk”
Elsiz ve ellerle kalsam da
Yüzümü putlarla sınama!
“lebbeyk ya rab, lebbeyk”

/İşte oldu sevgilim,
Kurulsun somatlar bülbülün kan içinde
Bezm-i muhabbet başlasın, ellerim el/siz yine/

“Yan” der dilin
Yandaş olduğum aşkım için
Var edenin adıyla başlar bu yemin
Sağırdır ve dahi imansızdır put dediğin
Oysa bütün sözler söylenmiştir
Ve bilinmiştir bütün akitler
Asla inanmayacaktır münkirler!

/Benim sözlerimin bittiği yerde başlar
Güle ram olan bülbülün katli
Öl’mü diyorsun sevdiğim?
Peki./