Şehla Gözlerin Şiiri - Ercan Kurban

Keskin bir bıçak gibi kesti uykumu,
Senin katran kadar siyah sözlerin.
Hançer olup yardı dertli kalbimi,
Senin şahinvari şehla gözlerin.

Gönlünden gönlüme açtı bir nehir
İçtiğim su, oldu bende zehir
İçimde sabırlar günbegün perdelenir
Yalnızlığı ruhuma salan gözlerin

Bakışların ok oldu deldi sinemi
Yalnızlar dünyasında buldum kendimi
Böyle zindan edilmez hayatın her demi
Yürekler hoplatıyor ceylan gözlerin.

Sinem oldu delik deşik, gözlerimde yaş
Günler çekiliyor Çamlıca’dan yavaş yavaş
İki bakışla canlandır kuruyan gönlü arkadaş
Şu ölgün ve solgun gülşeni sulayan gözlerin

Bu dünya fanidir baki sanıp yanılma
Ne kadar güzel olsan da mütevazılıktan geri kalma
Fani dünyanın cazibesine aldanma
Bakmaktan yılmayan gafil gözlerin

Günler geçip aylar bitiyor, sona ermede ömür
Çıksa da sesin bu kumkumalı demde kısık ya da gür
Sahibine kul olmakla olur insan elbette gerçek hür
Beni, dünyayı, kâinatı dosdoğru okuyan gözlerin

Bu gözlerin üstüne daha çok söz
söylenir
Mağrurun hakkından ancak kara toprak gelir
İnsan gerçek kul olduğu sürece sevilir
Kâinata Hak nazarıyla bakan gözlerin.