Şehit haberlerini normallestirmeyin

Zaman akar, çağlar geçer, bilmezdi kimse
Bu öyle derin bir sızı ki, işlerdi içe sessizce.
Güneş doğar, batar her gün, hep aynı telaş,
Unutulur bir bir, dün gözden dökülen kanlı yaş...

Evvelden, bir Mehmetçik düşse toprağa,
Analar ağlardı, kavrulurdu ciğerler yana yana.
"Benim oğlum, kardeşim de gider bir gün,"
Diye dertlenirdi millet, çökerdi gönüle hüzün...

Şimdi, bir asker toprağa düşmüşse eğer,
"Mesleği ölmek öldürmek azifesiydi," derler, "
Ailesinde asker olmayanlar bunları pek bilmez,
Bu şehadetin acısı onların yüreğini biz gibi delmez.

En son askerler düştüğünde yere,
Titredi bir an vicdanlar, döndü geriye.
Hatırladı millet, ana kuzusuydu onlar da,
Lakin geçti hepsi, döndü yine eski haline..

Beşinci komando tugayı Irak'ta, kim bilir?
Her gün şehit haberi ile, vicdanlar siner.
Bir iki dakika sürer sürmez ekranlarda,
Sonra silinir adları, bir daha hiç anılmazlarda.

Ne hayat hikayeleri anlatılır artık,
Ne cenazelere toplanır, binlerce kişilik.
Bir ilçenin dar bir sokağı dolar sadece,
Normalleşti şehit haberi, kanıksandı sessizce.

Milli bağlarımız sanki gevşedi bir an,
Uyuştu milli hisler, söndü heyecan.
TC.kalktı, Türklüğe dair her şey silindi,
Herkes korkuyla sindi, Türk yerine Türkiyeli dendi.

Sosyolojik bir yara bu, çok derin bir iz,
Şehit vermekten beter, buna alışmamız.
Uykulu bir yürekle yaşamak zor olsa da,
Vatan sağ olsun deriz, kan ağlarken şuheda....

Ey milletim, artık uyan! Sil gözündeki perdeyi,
Duy bu feryadı, gör bu bize uymayan herşeyi,
Unutma ki her şehit, bizden hepimizden bir parça,
Yüreğin sızlasın, ama düşmana göstertmeden ağla doya doya...

Duyun feryadımı, titreyin her bir hücreden,
Vatan evladı şehit düşer, her gün geceden.
Normalleşmesin şehitlik, kanamasın yaramız,
Birleşsin yürekler, uyansın artik uyuyan milletiimiz...