Şehir sağır , insanlar kör...

Yine mi aynı his, bu tanıdık sızı,
Kalbime karalanan o kara yazı,
Bir boşlukki ne yara, ne de var izi,
İçimdeki sadece sessizliğin ıssızlığı...

Üzülsem, içimde fırtınalar kopar da,
Gözyaşı dökecek bir limanda yok bana.
Ağlasam, boğulur sesim kendi feryadında,
Kimse duymaz bu acıyı, kalırım yad yabanda...

Sevinsem, bir tebessüm belirir yüzümde,
Ama birden solar, kaybolur gözümde.
Paylaşacak kimsem yok ki bir sevinci özümde,
Yalnızlık kol gezer hem tenimde, hem sözümde...

Gülsem de, yankısı dönmez bana, boşluğa uçar,
Sanki bir gölge gibi, ruhumdan uzağa kaçar.
Bir neşe, bir coşku, bir hüzne dönüşür naçar,
Bir başıma ağlamak gülmek, canımı daha çok yakar...

Saklanıp sığınacak bir köşe ararım bazen,
Fırtınanın ortasında, tutunacak dal lazım,
Hiçbir yer vermez bana bu huzuru, bozulmuş düzen,
İçimde savrulmaktan, yoruldu ruhum, tükendi beden..

Bir duvar ararım başımı yaslayacak,
Bir el ararım beni sarıp sarmalayacak.
Bomboş her yer, yalnızlığım kanadı kanayacak,
Umutlarım hayallerim bir bir sararıp solacak...

Gidecek bir yerim yok benim bu koca dünyada,
Biir yaprak misali savrulurum rüzgarda,
Ne bir evim var, ne bir limanım, ne de bir ada,
Kaybolmuş bir gemi gibi, sürüklenirim deryada.

Bu şehir sağır, bu insanlar kör sanki,
Görmezler içimdeki feryadı, bu acı yankıyı.
Çığlık atsamda, kalabalıkta sesim duyulmaz ki,
Kendi figanımın yankısında boğulurum, inan ki....