Şehir Nihat Deniz —anısına Saygıyla

Yer Silopi bir sonbahar sabahıydı
Sis çökmüştü dağların beline
Kuşlar bile susmuştu sanki bir haber bekler gibi
Rüzgâr hafifçe esti bir yaprak düştü toprağa
Ve o gün 1995’in kalbinde
Bir hikâye yarım kaldı
bir sevda sustu derinlerde

Nihat Deniz gençti yüreği serin bir dağ gibi
Alnında gurur ellerinde emek kokusu
Gözlerinde uzakların sessiz çağrısı vardı
Ayşe ise bir köy kızıydı
Saçları buğday gülüşü sabah güneşi kadar berrak

İki gönül birbirine sessizce dokundu
Bir bakışla başladı bütün hikâye
Bir mektup vardı aralarında
Sarı bir zarfın içinde saklı
Nihat’ım dön yazmıştı Ayşe
Nihat da cevap vermişti
Döneceğim söz

Ama yollar uzun kader suskun
Ve o gün kış erkenden indi köye
Bir ses bir patlama sonra ölüm sessizliği
Bir anne diz çöktü dua döküldü dudaklarından
Nihat o sabah gitti
Bir hayalin bir sevdanın kalbinde kayboldu

Zaman aktı
Yıllar eskidi dağların karı defalarca eridi
Ama köyün çeşme başında hâlâ
Bir kadın oturur saçlarına ak düşmüş
Elinde eski bir fotoğraf
Kısık sesle mırıldanır
Nihat’ım ah benim gidenim
Bir bahar sözü verdin neden dönmedin

O fotoğrafın solmuş yüzünde
Bir gülümseme kalmış bir umut parçası
Her sabah doğan güneşte
Ayşe onun siluetini arar
Ve rüzgâr her estiğinde
Bir fısıltı taşır dağlardan
Ben hâlâ seni seviyorum Ayşe der gibi

Köyün mezarlığında bir taş var
Adı yazılı silik harflerle: Nihat Deniz 1970–1995
Ve tam karşısında küçük bir çiçek demeti
Her cuma tazelenen
Bir ömrün sadakatidir o çiçekler

Ayşe artık yaşlanmış
Ama her gece gökyüzüne bakar
Bir yıldız kaydığında
bilir Nihat’ın selamıdır o ışık
Yıllar geçse de der
Sevda eskimez
Aşık ölse de aşk ölmez

Ve bir gün
O da sustu o da gitti ardına
Köyde rüzgâr uğuldar şimdi
İki mezar yan yana
İki kalp hâlâ aynı toprağın koynunda buluşur

Rüzgâr eser taşlara dokunur
Bir ses yankılanır derinden
Sanki bir imza gibi
Bir yürekten düşen mısra

Bizim hikâyemiz yarım kalmış bir duadır
Ve onu yazan dayi oğlu Kul Ortak’tır

KUL ORTAK