Şehir Şiiri - Emine Başa

içinden geçtim o şehrin
bir ömür içinden
kırılmış kalemlerin ortasında
can vermişti çiçekler
sulayarak geçtim
bir ömür sulayarak
pencerelerinden aşksızlık sarkardı o şehrin
rengarenk gülümserdi yalnızlık saksılarda
suladıkça açardı, boy atardı akşamlarda
ve paslı demirlerinde incecikti ipler
ha koptu ha kopacaktı sanki hüzün
öyle kederliydi kadının sesi şarkılarda

kırılmış, çizilmiş bir hayatın
soluk teni parlardı yedi tepesinde
zenginlerin görgüsüz sofrasında
yoksulluk şarkı söylerdi dönüp arkasını
gecekonduların duvarları gururundan ağlardı
kadın yemin ederdi sıkıp yumruklarını
içine içine kanardı
ve devrime gönderdiği çocuklarını kalbine saklardı

o şehir benden geçti
köşe başlarımda hâlâ karanfil satar çingeneler
alanlar afişlenir geceleri
ah vapurların ihtiyar sesi denizimde köpürür
martılar böğrüme dayar ayaklarını
çay yanı sigara tüttürür

aşk yiyen ihanet böceklerini
sana bıraktım ey şehir
gittim kaplumbağa yaralarımla
acılarımla yapıştırdım
yazlık sinemaların kopan filmlerini
sana bıraktım yuh seslerini

o şehirden geçtim hey
bir gün suladığım yerlerden
sürgün verecek çiçekler
aşk sarkacak bu defa pencerelerden
ve dalgalanacak yedi tepesinde
proleter yüzlü çakmak gözlü adalet
Ey şehir, ah bitmemiş şarkı
sana yemin sana söz
nasıl dönerse uçtuğu yere güvercinler
öyle döneceğim gagamda bir karanfil
Ve gözlerimde gölgesiz şiirler
...............
Emine Başa