Şehidlerin Efendisi Şiiri - Bedir Kuş

İçimde yanan ateş,
ne zaman sönecek acaba?
Ismini her hatırlamamda,
Hüseyn’in acısını duyarım yüreğimde.
Bir vahşet işlendi
Kerbela çöllerinde.
Muhammedin özüne
acımasızca saldırdı zalimler.
Zalimin adı Yezid’miş ne fark eder?
Değil mi ki o zalimler Süfya’nın sülbü?
İntikam aldılar Muhammed Mustafa’dan
İntikam aldılar Aliyel Mürteza’dan.

Dehşetli anları düşünürken
annesi canlandı gözümde,
hani Muhammed’in kızı,
Fatıma tüzzehra.
Bembeyazlara bürünmüş haliyle,
aldı kucağına yavrusunu
kan damlıyordu
şehadet kanı
Fatıma’nın beyaz örtüsüne.
Bir anne şefkatiyle sarıldı
hançerlenmiş oğlunun bedenine.
Yüzünü sürdü yüzüne,
gözünden akan yaşlar
karışmıştı şehidinin kanına.
Kokladı, kokladı.
Sanki cennet reyhanıydı kokladığı.
Göz pınarları kurumuştu
akıttığı göz yaşları ile.
Melekler tutmuştu matemini,
göklerse yassını,
kızıla boyanmıştı ufuklar.
Ölü kalpler dirildi
kıyamete dek
O’nun akan kanıyla.

Şehid-i Ekberdi O.
Şehidlerin efsendisi,
Kıskandılar O’nu
yerdekiler ve göktekiler.
Melekler kanat taktılar
alıp götürdüler
cennetin en ala yerine.
12/12/2010