Sedef Alfabesi Şiiri - Düş Gölgesi

deniz kuşları uçarken ufkunda akşamın
ve çiçekler solmadıklarını bildiklerinde
sevgiler renklerine kavuşur..

gözyaşları sevince yol alırken
ve mevsimler unutulmadıklarını keşfettiklerlnde
melekler ruhlarına koşuşur..

beklemenin ve bekletilmenin
kanları ısıttığı
alaca hüzünlerde,
yar özlemleri
sonsuza çaresiz öpücükler kondurur..
zamanı öğütürcesine
geceler boyu
hasret dizelerinde
yorulan sedef alfabesi,
yaşamın meyve ağacındaki
güneşi üşütür..
ve aşklar,
sokak kedilerinin duman renginde
ayrılık oyunlarını sahneler
kentin külleri,
böylesine sızı yangınlarından
miras kalmıştır..

deniz kuşları uçarken
ve mevsimler yeniden geleceklerini söylediklerinde
sevişmeler yüreklerin kıyısına yanaşır..