Sedat Umran ın Hatırasına

Sedat Umran’ın Hatırasına

Hiç kimse…
Daha önce kimse
onun resmini yapmamıştı.

Yüzünü gören olmuştu —
İçini gören yoktu.

Ben gördüm.
Duruşunda, susuşunda,
yüzünün kırışıklıklarının ardındaki
şiiri duydum...

Fırçamı aldım elime,
boyaları susturdum önce.
Bir gece,
onun yalnızlığına sürdüm
bir parça mavi…
Bir parça da mahcubiyet —
Geç kalmıştım, belki.

O, yıllarca kelimeleriyle
eşyanın içini çizmişti.
Ben, onun içini
yüzüne yansıttım.

Gözleri doldu…
O an anladım:
İnsan kendini
bazen ilk kez—
bir başkasının bakışında görürmüş.
UNLBBCN
Umut Engin Deniz