Sedat Demir Şiirleri - Şair Sedat Demir

Gecenin karanlığında,

Yalnızlığın ortasında

Ne bilirdim?
Sormaz olaydım,
Bu dünyada en çok neyi seversin diye.
“Seni!” dedi,
“Seni ulan serseri!”
Ve tam inandığım gün

sen.

Galiba ölüyorum anne,
Ne olduğunu anlamadan
Geçip gider bir ömür demiştin
Ne olduğunu anlamadan ölüyorum anne!

Biliyor musun anne:

Eylülün son kozlarını oynadığı
bir sonbahar akşamında,
yine yalnızım, yine derbeder
tek başıma…
Geçen her eylül
unutturmaya çalışsa da

Yabancı bir sözcük geçiyor şimdi,
Yüzde yüz yerli damarlarımdan
Filigran:
Dokusuna işlenmiş bir kâğıdın
Ancak ışık vurduğunda görünen aksi.
Aslında bu da galiba,

Gövdesine onlarca diken batarken
Gıkını çıkarmayan güller gibiyim.
İçim kan revanken gizlediğim,
Kandır o
Yapraklarını yeşil zannedip izlediğin.
Ah insafı kopası kalbin

Düşün,
İyi düşün yüreğim
Düşmeden takılıp sonu olmayan yarınlara
İyi düşün,
Sevmeden düşün
Kaç yangında kül olmuşluğun var.

Ağzında intihar silahı
Kalbine saplarken yakaladım.
Kılıç kadar keskin,
Pamuk kadar yumuşak!
Bilmezdim samuray ataları gibi
Bir küçük Japon balığı

İlk gözlerim gözlerine dokundu
Uzak bir merhaba ile tesadüf zannetti.
Onu sevmekten hiç vazgeçmedim;
En kuytu köşelerde,
kapı aralıklarında,
Saniyelik geçip gidişlerle, Tesadüf zannetti.