Seda'ma Şiiri - Nisa Solmaz

Güneş miydi, saçlarına gölge düşüren,
Yoksa ay mı söz vermişti, parlatmak için her teli?
Saçından bir tel düşse, toprak özür dilerdi,
Seni alacağı günün yaklaştığını bildiği için.
Sense hâlâ gülerdin, her sabah kahvaltısında,
Onca acının biriktiği o yorgun gözlerle.
Yüzünü unutacak oluyorum bazen,
Aynaya koşuyorum çünkü orada bana bakıyor oluyorsun.
Saçımdan bir tel kopsa ağlıyorum,
Beni yavaşça terk ediyorsun sanıyorum.
Bulutlar gözyaşı döktüğünde anlıyorum:
Bir başkasının meleği göçtü bu dünyadan diye
Ama sana söz, bir gün gökyüzüne vardığımda,
Dizinin yanına kıvrılacağım…
Ve “anne” diyeceğim
İlk kez, hiç ağlamadan.