Şebnem Onuş Şiirleri - Şair Şebnem Onuş

Seni sarmalasam koynuma
Doğmamış bir çocuk gibi rahmime
Anneliği veren gül pembe memeye
Sığar mı ki sevgin derin gönlüme

Dalsam derin düşlere

Canımı canlıdan yarattın,
Ruhumu kendinden neden? neden?
Sevgini verdin,Ömrümü verdin
Madem çok sevdin neden öldürdün neden?
Aşk verdin sevgi verdin acı hüzün hepsi neden?
Kendimi bulayım diye mi verdin onca yükü halbuki ben sendim neden test ettin neden?

Ben seni kıskandım, Anlattığın kadınlardan,yasak aşklardan, Sevdiklerinden,gözettiklerinden, Hatta değer verdiklerinden, Seni senden kıskandım. Neden diye sordum kendi kendime Neden kıskandın neydi senin için diye Sendin dedi gönlüm Kendimden kendimi kıskandım. Sıradanmıydı her aşk gibi, Değermiy di? Geçermiy di? Ebediyen sürermiydi. Kendimi senle tanıdım. Şairin dediği gibi, Kanımı donduran, Ruhumu yere göğe sığdırmayan Aşk mı İşkencemi belli olmayan, Bir tutam sevgi işte herneyse...

Hafiften bir uyku sarmış bedenimi,
Gözlerim hayatın yorgunluğundan usanmış
Bir kapansa açılmasa daha,yeniden doğan güne.
Ama benim aklım yine sende.

Geceyi zor ettim çevirirken sabaha,

Hala uyku yok gözlerimde
Karşımda sen,
Düşünceler karmaşık,ne var olan,ne yok olan belli,
Aramızda ince bir çizgi,

Sınırları çizmek ne zor varlık aleminin

Ben olmak için sen olmam lazımdı,
Sardı boğulmuş bedenimi içtiğim sigaramın külleri
Yalancı sevdalardan ne medet umarsın,
Hala anlamaz mısın seni dünyaya bağlayan aşk,ayak bağın.

Nelere kadir,sana düşman,

Bir kadın vardı düşümde;
Saçları deniz dalgası, omzu çıplak,
LAVANTA tarlası içinde.
Gözlerindeki sevdanın rengi silinmiş;
Ayaklarında takat kalmamış gibi titrek,
Bir kadın gördüm düşümde LAVANTA tarlası içinde.