Sayın Mustafa Ağbeyime Şiiri - Ekrem Parlak

“Mustafa Küsülü Ağabeyimle”
Ekrem’den bir rakı sofrasına

bir iç çekersin, duyan olmaz,
rakı sofrasında çatal gibi susarsın bazen,
ama hep bir şey diyorsun aslında,
kendine, mesela göğsüne yasladığın o eski yaraya,
ya da karşındaki insana,
adı mesela Ekrem olsun.

mustafa ağabeyim,
küsülü’den bir çiçek gibi açmadın,
dikenin gül olmuş, kimse fark etmemiş.
sen evlilikte değil, belki kendinle ayrılmışsın biraz.
dünyanın iyiliğini isteyip,
kendine oturmamış bir sandalye gibi bakmışsın hayata.

sen gülmezdin ki,
ama güldürürdün,
bazen de o sessizce gülmelerin,
bir türkü gibi otururdu kalbime,
şöyle şeyli bir türkü,
“dostun bir bakışı yeter” diyen cinsten.

rakıyı ben sana koyardım,
şişeyi öyle eğri tutardın ki bazen,
sanki bütün evren,
seninle içmek istiyormuş da…
sen sadece bardağa değil,
kendine de doluyordun biraz.

ama… ağzını bir şapırdatmasan.
vallahi her şey tamam olacak.
belki de o ses,
hayatla kavganın yankısıydı, kim bilir.
bir tür protesto, çatal bıçaksız bir medeniyetin içinden.

ağabeyim,
herkesin üstündesin sen,
ama kendi altına gömmüşsün kendini,
usulca, çiğnenmemek için belki,
ya da sadece,
rahat bir yalnızlıkta uyumak için.

ismim Ekrem,
hatırlarsın belki,
adımı koy bir gün şiirine,
ya da koyma,
ama rakıyı yine birlikte içelim,
biraz hüzünle,
biraz gülerek,
ama hep kalpten

Ekrem Parlak