Savrulan ve kalan Şiiri - Yaşar Cemal

Sen rüzgârla savrulansın,
Ben toprağa kök salan.
Sen adını fısıldarken başkasına,
Ben hâlâ sana yazan bir adam.

Sen aynalara övgü sunarsın,
Ben kırık camdan bakarım.
Sen göz ucuyla geçerken hayatı,
Ben her köşesine adını yazarım.

Sen gülüşle geçiştirirsin sancıyı,
Ben susuşla büyütürüm fırtınayı.
Sen bir mevsimlik hevestin belki,
Ben ömürlük yanılgıyı yaşadım.

Senin sevmelerin hep hesaplıydı,
Ben zararsız sandım seni, yanıldım.
Sen içini göstermezken kimseye,
Ben en kırılgan yerimden kanadım.

Sen anlık bir hikâyeydin,
Ben ömrüme sığmayan cümle.
Sen geçerken unuttun adımı,
Ben seni — kendime bile sığdıramadım