Savaşın Çocukları Şiiri - Olcay Kasımoğlu

Savaşın çocukları:
Çatlamış dudakları, korku dolmuş yürekleri, ellerinden alınmış umutları
Bedenleri kaldırımlara düşüyor soluk ve cansız
Artık misket peşinde koşmuyorlar savaşın çocukları

Onların sesleri de çığlığa dönüşmüyor
Boğazlarında yumrular var, konuşamıyorlar
Kuşlar onların dalına konmuyor artık
Çelik çomak oynadıkları sokaklar kan kokuyor

Savaşın çocukları:
Dünyanın her yerini kendi yerleri gibi düşünürler
Umutları silahlara satılmış çocuklar
Onlar daha ne olduğunu anlamadılar

Büyük abileri neden kıyar onların canına
Neden annelerini sürüklerler yerde
Hani anneler cennetti
İnsan cenneti yerde sürükler mi

Daha yürekleri sevdalarla tanışmadan atılan atomlarla küle döndüler
Küllerden mezar da yapılmıyor ki

Savaşın çocukları:
Onlar bahar sevinci bilmezler
Doğduklarında tanışırlar hüzün mevsimleriyle
Onlar ki mevsimsiz çocuklar
Analarının memelerindeki sütler kurumuş
Asla tatmadıkları yiyeceklerin resimlerine bakar kara gözleri

Savaşın çocukları:
Sahi onların bahçelerinde güllerde açmaz
Her taraf yıkık dökük
Yüreklerine kıydılar, ellerinden hayatı aldılar
Hangi şarkı onların, daha şarkıyla tanışmadılar
Acıdır gelip hayatlarına konan

Savaşın çocukları:
Onların dünyaları griden başka renk tanımaz
Onların olduğu yere barış güvercinleri de konmaz
Oysa çocuklar kuşların sesiyle konuşurlar
Cıvıl cıvıl, hayata çağıran

Savaşın çocukları:
Canları bir kuş kanadı kadar kırılgan
Öfkeleri kendi gözyaşlarına tutsak
Acının dili olsa da bütün dünyaya anlatsalar
Kirlendi bütün umutlarımız

Savaşın çocukları:
Dünyanın en temiz gözleriyle bakıyoruz hayata
Oysa çok şeyde istemiyoruz, istediğimiz
Yürümek;
Yürekten
Gülerekten
Hayata yürümek
Çekin kirli ellerinizi üzerimizden