Savaşın Çocukları.. Şiiri - Zeynep Ergün

En çok ağlamak yakışıyordu sana
Patlatırcasına göz pınarlarını..
Kışı bekleyen yalancı baharları andırıyordu gözlerin..
Aldatmıyordu..
Ama anlamıyordu da..

Ağzı süt kokan çocuklardık oysa..
Koştuğumuz sokaklar vardı,
İpini bıraktığımız uçurtmalarımız..
Kabuk tutamayan, hep taze yaralarımız..

Ve aşklarımız..
Anlatamadığımız..
Ne zaman görsek utanıp saklandığımız..

Saçlarını tarayıp uyuttuğun bebeklerinde yoktu mesela..
Ve hiç kirlenmezdi tırnak araların..

Saklanırdın da bulamazdım seni..
Ne elma diyince çıkardın.. Ne armut..
Korkardım..
Ama ağlayamazdım senin gibi..
Yakışmazdı da belki..
Benim gözyaşlarım zindanlarda kilitli..

Yüzlerimiz vardı çatlak aynalardan yansıyan..
Ve cam kırıklarımız..
Dokundukça yüzümüzden kan damlatan..

Senin savaşların vardı..
Hiç ölmeyen askerlerin..
Benimse yorulmuşluğum..
Her yenilgi sonrası..

Biz savaşın çocuklarıydık
Zırıl zırıl ağlayıp, taşlar altında birbirini arayan..

Hiçbir zamanda bulamadık birbirimizi..
Şimdi bana kalan, dokundukça kanatan cam kırıkları..
Sendeyse, en çok sana yakışan gözyaşları..