Savaşçı Ruhun Destanı

Özgürdü yurdumun sonsuz dağları,
Bir çocuk gibi uykusuz, bir ana gibi uyanık.
Gökleri yarıp geçen kartallar gibiydi halkımın sesi,
Ve ben - ey sevda! - yüreğimi bu sese bağladım.

Kalbimin en derin yerinde bir sancı vardı,
Ne aşkla söner, ne silahla...
Çünkü ben sevdim bu toprağı
Ve sevdam, zırhımdan keskin, süngümden sertti.

Bir sancı gibi büyüdü içimde savaşçı ruhum,
Ne yere düşer, ne diz çökerdi.
Bir damla kan düştü toprağa -
Ve o damlada büyüdü binlerce umut fidanı.

Kardeşimin gözlerinde açan çiçekle baktım hayata,
Düşmanımın çocuklarında da aynı çiçek vardı.
Anladım ki mesele, kanı kanla almak değil,
Bir damla sevgiyi deryaya çevirmektir mesele.

Hey gökleri delen dağlar,
Hey rüzgâr gibi esen yurt toprakları!
Biz yürüdük ateşin içinden
Ama elimiz yine merhametle uzandı insana.

Çünkü savaş sadece kurşunla olmaz,
Bazen bir kelime, bir bakış, bir dokunuş
Daha çok parçalar zırhı,
Ve sevgi, baruttan daha derin bir iz bırakır.

Ey kanla sulanmış kırmızı toprak,
Sen ki her adımda geçmişi fısıldarsın bana,
Bilir misin, her damla gözyaşı
Bir gün barışın nehirlerine karışır.

Ben yürüdüm çamurun, ateşin, kinin içinden
Ama içimde hep sevdanın yanan meşalesi vardı.
Savaştım çünkü sevdim,
Ve sevdim çünkü inanmak gerekiyordu bir şeye.

İnandım…
Bu gök kubbenin altında insana,
Bu taşın, bu toprağın hatırasına…
İnandım, çünkü yıkmak kolaydı
Ama yeniden kurmak gerekiyordu bir dünyayı.

Şimdi bak,
Çocuklar oynuyor en sert savaşların geçtiği sokaklarda.
Toprağın altında yatanlar sessiz,
Ama onların düşleri çiçek gibi açıyor gökyüzünde.

Biliyorum, ruhum yorulmaz, yorulamaz.
Çünkü onların duası ile beslenir damarlarım.
Her sabah doğan güneş gibi
Yeniden doğarım, yeniden yürürüm yollara.

Ey sevgili yurt!
Sana olan sevdam ne kurşunla eksilir, ne ölümle.
Çünkü senin için dökülen her damla kan,
Bir intikam değil - bir hatıradır, bir yemindir, bir umuttur.

Ve ben o umudun nöbetçisiyim:
Kılıcım kalemim, siperim sevgim,
Ve ne düşman silahı ne kinli söz
Söndüremez içimdeki aydınlığı.