Sarmışlar Beyaz Kefene Şiiri - Baki Ortak

Sarmışlar beyaz kefene…
Susmuş bir dünyanın orta yerinde
bir adın kaldı içimde yanık bir mühür gibi.

Gözlerin, çoktan kapanmış bir geceye dönüşmüş,
konuştuğumuz bütün sabahlar
kırılmış bir bardak gibi paramparça
avuçlarımda duruyor.

Bir nefesin eksildi dünyadan,
ama benim içimde fırtınalar çoğaldı.
Sen gittin ya…
bir evin kapısı sonsuza dek açık kaldı
kimse girmesin, kimse çıkmasın diye.

Toprak seni saklamadı,
sanki seni benden aldı da
göğsüme koca bir boşluk bıraktı.
Ben o boşlukla konuşuyorum şimdi…
adını her çağırışım
dönüp bana sızlayarak geliyor.

Ölüm dedikleri şey,
bıçak gibi bir çizgi değilmiş,
günlere bulaşan bir sızıymış,
gecelere çöken bir ağırlık,
insanın içinden eksilen bir nefesmiş.

Sen öldün ya…
dünya aynı değil artık.
Bir çiçeğin kokusu yarım,
bir şarkının tınısı eksik,
bir dua titrek.

Her sabah yokluğuna uyanıyorum,
her akşam sensizliğe çöküyorum.
Kalbim, adımlarımı taşıyamaz oldu.
Her adımım; seni toprağa verişimin
yansıması sanki.

Ama bil isterdim…
Ölüm seni benden alamadı.
Sadece bedenini aldı.
Sesin hâlâ kulağımda,
gülüşün hâlâ göğsümde duruyor.
Ben seni taşıyorum,
senin yokluğunu taşıyorum,
sana benzeyen bütün acıları taşıyorum.

Ve bu yolun sonunda,
hem acımı hem adını,
hem seni hem sensizliğimi
bir nefes gibi fısıldıyor rüzgar bana,
her hecesinde, her gözyaşımda
Kul Ortak kalıyor,
ve seni unutmayacak bir dua gibi…

KUL ORTAK