Sarmal Şiiri - İlhan Karacabey

O insan…
Yorgun, mutsuz ve de umutsuz
Gülmeyi unutmuş günlerden beri
Geceler yaslı, gündüzleri gece
Kör karanlıkta kalmış adeta
Kapanmış ağzından çıkmıyor hece
Yaşıyor mu, ölü mü acep?
Kımıldamıyor duruyor sessizce
Dünyası yıkılmış, kurumuş gölü
Sanki yaşarken yaşayan ölü
Çözmek istiyor bir şeyleri
Haykırmak istiyor
Ağlamak istiyor
Gülmek istiyor
Geriliyor bir an
Çıkmak istiyor girdaptan
Dağıtmak istiyor dimağını saran
Kap kara sis bulutlarını
Sardıkça inleten acılarını
Uçmak istiyor özgür bir kuş gibi
İstedikçe batıyor daha da
Çırpınıyor, çıkar yol bulamıyor;
Dolanıyor boşlukta naçar gibi
Soğuk kaderinden kaçar gibi
Düşünüyor gündüz gece
Aklında bir yığın soru; çözemiyor
Her bir soru müphem bilmece
Derinleşiyor gittikçe…
Vazgeçiyor birden
Donup kalıyor öylece.