Sarışın Bir Kağan Olurdu Keder

canım sıkılınca
evlerin son temaşasına özenirdim
yol ortalarında olanları paylaştın benimle
gerisini ise zamana bağışladın bence

muammalı balkonlarda
ilk akşamı gözlerken çocuklar
ve sade umutlarla serilen çamaşırlar
yağ tenekelerine ekilmiş güleç çiçekler
can dostum olurdu
kömür kokulu kaygılı kurşunîlerde
şiir zamanlarım gelmezdi daha
şiirlerim yeni bir yalnızlık doğurmazdı
sarışın bir kağan olurdu keder
kalbini çürütürdü yazı masasında
ama anlatamazdı aşkı ve de aşkını...

bilgece meçhuldü menziller
burgaçlarında zamanın boğulduğu
beni anlayamazsın sen
menzillerin gönüldaşı yokluğunla
uyku mahmurluğuyla bile göze alamazdın
kaybetmeyi beni
gittin kendi ölümüne yıktın
kaybetmeyi beni

kağan sarışın bir keder olurdu
kederse sarışın bir kağan
sivri uçlu dağlara alışık
bir rüzgar kadar aceleci
ve benim yalnızlığımdan öte
kederim yalnızsa uçlu bucaklı
anlaşılmamaya en masumane itirazdır
en büyük aşk

've yine beklentisizlik zamanı yendiğinde
anlarsın
aşkı ancak aşkı aşarak yaşatacağını
beni inkarın büyüttü içindeki aşkımı...'