Sarıkamış Şiiri - Murat Ülkü

Kefenini kardan biçti binlerce fidan,
Dondu nefesler, sustu o an koca bir cihan.
Gözlerde yaş değil, buz tuttu kederli hüsran,
Doksan bin can gitti, geri dönmedi o kervan.

Allah-u Ekber’in zirvesi dumanlı puslu,
Gencecik yiğitler sanki bir devle mahpuslu.
Tabiat hırçın, rüzgâr ise en acı yaslı,
Tarih ağlar bu derdi; hikâyesi çok gamlı.

Mizan kurulunca elbet sorulur her bir adım,
Gafletin yükü ağır, eksilir orda her tadım.
Paşa olsa da kişi, silinmez kara feryadım,
Hak katında bellidir; kim mazlum, kim muradım.

Al bayrak dalgalansın diye döküldü o kan,
Toprak ihya olurken feda edildi her can.
Zafer İslam’ın mührü, dualar arşa vatan,
Unutmaz bu milleti, karlar altında yatan.

Yazlık urba ile daldılar buzdan denize,
Bir sitemdir bu manzara, baksınlar her bir yüze.
Analar yollar gözler, yaşlar iner dizine,
Hasretin kor ateşi, vasiyettir hepimize.

Güneş bile utandı, saklandı dağlar ardına,
Merhem olunmaz artık, bu milletin derdine.
Kimi nişanlı gitti, kimi doymadı yurduna,
Bin ağıt yakılsa az, o yiğitler merdine.

Sorumlu olan kimse, kaçamaz o büyük günden,
Sorgusu çetin olur, kopar canı bedenden.
Mazlumun ahı kalmaz, sorulur elbet dünden,
Hakk’ın terazisidir; geçilmez o düğünden.

Şimdi her kar tanesi bir şehit fısıltısı,
Semada yankılanır tekbirin o yankısı.
Vatan sağ olsun demek, imanın en katısı,
Cennetle müjdelendi; Türk’ün ak alın yazısı.

Tüfekler omuzda dondu, parmaklar tetik tutmaz,
Bu vatan evladı ki, hıyaneti hiç unutmaz.
Karlar örtse de üstünü, güneş ruhu kurutmaz,
Şehidin makamı nurdur, başka hiçbir yer tutmaz.

Göklerden melekler indi, sardı beyaz tenleri,
Durdurdu o buz ayazı, çarpan tüm bedenleri.
Selam olsun tarihin o adsız erenleri,
Dualarla anarız, her an o gidenleri.

Vatan dedik, can verdik; bayrak dedik, kan olduk,
Sarıkamış yolunda, savrulan bir kül olduk.
Lakin Hakk'ın katında, açılacak gül olduk,
Ebediyet yolunda, biz sonsuz bir yol olduk.