Puslu dağların serin alnında doğarım,
İğne yapraklarım soğuğu içer, sessizliği sarar.
Nefesim yüksek rakımın alışkanlığıdır,
Uzun gövdemde yaz geç, kış kalır.
Sapsarı kabuğumla yaklaştıkça ışıltı veririm.
Sürgün yemem kara tipiden,
Yalnızım çoğu zaman göknarlarla omuz omuza.
Ladinin ardından eğilmem rüzgâra,
Var olmak için değil, kalmak için büyürüm.
Eğilmez kabuğumda bin kış saklı,
Sessizce direnirim, konuşmam, kök salarım.
Taşın altıysa bile yerim, göğe uzanırım yine de.
Rakımı aşarım, içime işler buzun hikâyesi —
İçeriden ısınırım, dışarıdan soyunmam.
Sarıçamım ben, yükseklerin yorgun bilgisi.
İsmetullah Sevgili
Kayıt Tarihi : 6.5.2025 09:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, Sarıçam (Pinus sylvestris) ağacının özelliklerini edebi dille anlatmak üzere yazılmıştır. Her dize, Latince ismindeki harflerle başlar. Sarıçam, Türkiye’nin soğuk ve yüksek bölgelerinde doğal olarak yayılır. Kabuk rengiyle ayırt edilir ve -50°C’ye varan soğuklara dayanabilir. Genellikle göknar ve ladinle birlikte bulunur. Şiir, sarıçamın sessiz ama dirençli doğasını, yükseklerdeki yalnızlığı ve derin sabrını tema olarak işler.
