Sarı Gelin Kasidesi Şiiri - Turgay Adlım

Ey Sâki-i zaman! Çarkın beynimde bir değirmen misali döner,
Her dönüşünde ruhuma sinen, bu hangi hicranın gubârıdır?
Bu hangi ezel türküsüdür ki “Sarı Gelin” derler adına,
Yoksa bin yıllık bir sükûtun bağrından kopan İsrafil sûr’u mudur?

Ruhum, bu gurbet şehrinin taş duvarları arasında yaralı bir ney.
Gölgeler birer ifrit gibi uzar; her köşe başında bir firak pusudadır.
Bilirim, bu yolun menzili bir kurşun ağzıdır, ey Yâr!
Ya visâl mülkü fethedilir ya hicran uçurumuna düşülür.
Seninle o uçurumun kıyısında bir an göz göze gelmek ise,
Bu fani ömrün en gerçek anı, en kutsal huşusudur.

Durmuşsa saat, bu can pazarında çırpınan kalbim nedendir?
Kendi mahşerinin yorgun provasında, her darbesi bir kefarettir.
Bir zamanlar bezm-i visâlin neşesi olan o türkü, şimdi neden
Hicran gecesine yakılmış bir mersiye, bir intihar kasidesidir?
Bir urgan gibi dolanır ruhun boğazına, o kadar ağır, o kadar derindir,
Ki her hecesi, bin yıllık bir hasretin en yanık şahididir.

Susarım. Zira içimde bir köprüdür yanan, hatıradan yapılma.
Üzerinden geçen her hayal, pervane misali ateşe düşer, kül olur.
Balkonlar, yetim kalmış bir bayram yeri; çocuk sesleri, dinmeyen bir sızı.
Ve adın… Adın ki bir fısıltıyla dokunsa hafızama,
Ezelden ebede bütün bir kâinat, o an yeniden kurulur, yeniden yıkılır.

Akrep yelkovanı değil, ecel ömrü kovalar bu demir kapılarda.
Alnımda asırlık bir duanın gölgesi, dilimde o ağıt, nasıl da çıplak, nasıl da bizden:
“Ah senin elinden, vah senin elinden…
Nenen ölsün Sarı Gelin aman, seni ellere vermeden…”

Bu son dem, son fasıl… Uyu şimdi. Gönül yorgun.
Ceylanlar konsun düşlerinin o ürkek, o masum otlaklarına.
Belki bu türkü bitince, biz bir mavi pervane oluruz sonra,
Nağmelerden kanatlarla çırparız o ebedî hiçliğin şafağına,
Yahut o vaat edilmiş, o kan rengi maviye…