Sare: Bir İmkânsızın Şerhi

Sare! Göklerden gelen bir ferman gibi düştün gençliğimin üstüne,
Destanlar senin adınla sustu, şairler kalemini sende kırdı.
Ben ki; yarınları mühendis titizliğiyle mermere kazıyan bir delikanlı,
Sen ki; kendi evinde sürgün, bir huzur limanı arayan yaralı kuş...
Daha düğün ateşi yanmadan, saraylar kuracak gücüm yoktu benim;
Ve sen, o yoksul sevdamın içindeki zenginliği görmedin de,
Kendi ruhunu, yaldızlı bir kaçışın kucağına bıraktın Sare.
​Bir düğün konvoyu geçti o gün, içimde bir nehir kurudu,
Ben uzaktan izledim, yüzümde sükût, yüreğimde kıyamet...
Sana yakılan kına, benim kefenim oldu da söylemedim;
İnsan en çok, yaşaması mümkünken ötelediği cennetten vurulurmuş,
Hayal kırıklığı ne ki? Asıl acı, elindeyken bıraktığın o huzurmuş.
​Yıllar; bir cellat gibi vurdukça vurdu zamanın örsüne,
Aramıza çocuklar girdi, yollar girdi, "yasak" denen o koca surlar girdi.
Nefret dedim adına, kin tuttum ki sönmesin içimdeki volkan;
Ama bir gün bir ses... Bir fırtına gibi esti telefonun tellerinden,
Meğer ölmemiş o kor, meğer en derinde daha bir iştahla dirilmiş.
Ruhlarımız bir buluşmada, tek kelime etmeden sevişti saatlerce;
Dokunmadan yandık, konuşmadan anlaştık sessizce.
​Ve işte o son kahve... Hava ayaz, gök kapalı, ellerimiz buz...
Elimi tuttuğunda Sare, kainat durdu, zaman utancından eğdi başını.
Avuçlarımızın teri, o imkânsız sevdanın abdesti gibiydi sanki;
Kalkarken sarıldığın o an, kokun bir kadeh oldu ruhuma,
Sarhoşluk ki ne sarhoşluk! Aklın prangaları koptu o saniyede.
Mühürlendik birbirimize; yasaktık, günahtık, ama tertemizdik.
​Şimdi anlıyorum Sare; yarın, geç kalmışlığın o kara zindanıdır.
Bizi yakan o eski sızı değil, şimdi bu kadar yakınken yaşayamadığımızdır.
Mecburiyetler zincirini boynumuza doladık da gidiyoruz;
"Mümkün olanın" yasını tutarak, imkânsıza secde ediyoruz.