Sardunyalar Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Elif hanımın balkonunda Sardunyalar
Baktığında çiçeklerine onun olurdu dünyalar
Çiçekten yana zengindi
Herbir çiçeğiyle konuşur
Onlara güzel şeyler söylerdi.
Bir tek fırına ekmek almağa gider
Başka da çıkmazdı hiç sokağa
Kocasından yediği onca dayağa
Katlanır,yine de onu çok severdi
İstanbula aşıktı Elif
Kocası getirmişti onu buraya
Boyacılık yapıyordu o da
Tek eğlencesi ipek çoraplı bacaklardı
Elif te güzeldi güzel olmasına da
O asla karısına asla yüksek ökçeli pabuçlar
İpek çoraplar giydirmezdi
Bütün bu lüksler el de güzeldi
Arasıra karısına bir güzellik yapar
Çiçek fideleri alırdı pazardan
Karısının gönlünü alırdı.
Kocadan dayak yiyince Elif
Bağlar başına yemenisini içli içli ağlardı
Kocası kapıyı çekip gitmişse ağıtları yükselir
Adıyaman yöresinden türküler de söylerdi
Bebeleri olmamıştı daha
Hergün el açıp ta Allaha
Bana da uşak ver ya rabbim derdi
Şimdilik bebeleri yerine o güzelim
Al çiçekli Sardunyaları okşardı
Yine de güzeldi Elifin dünyası
Fakirlik,bebesizlik bir yana
Aaah ah şu dayak olmasaydı

4-Mayıs-2006-İzmir