Sararmış fotoğrafta iki damla gözyaşı...

zaman dilimlerini vurdum
hasret damlalarıyla
gözlerim takılı kalmış eski fotoğraflara
sımsıkı bir kaç damla
vururken sararmış fotoğraflara
işte;
işte o an gözpınarlarım ıslandı birden
geçmiş gitmiş olan hatıralara…
canlandı sanki hayat
sararmışlığı kayboldu fotoğraf karelerinin
ninem gülüyor bana
gözlerinde sevgi seli bakışlarıyla
elinde dedemin buruşuk eli
yüreği canlandı tekrar
uzun bir zaman diliminin ardından...
üç-beş damla gözyaşı
hasret kokuyor kağıtta
sevdaların namuslu yaşayışlarını canlandırdı
tertemiz yüreklerdeki pörsümüş kağıtlarda
sararmış zaman dilimleri öldüler artık
yeşerdi tekrar eski güzellikler
sanki ayaklarımda dedemin aldığı iskarpinler belirdi
saçlarımda ninemin gül kokulu elleri
sırtımda ise babamın aldığı ince tiril tiril bir gömlek
işte; kısa bir pantolonumda vardı ya hani
o bile üzerimde...
hemde kahverengi meşinden bir kısacık pantolon
canlandı o fotoğraf karesi tekrar
gözpınarlarımda biriken sımsıcak damlalar arkasından...
hasret mi?
acı mı duydum bilemiyorum...
gözlerindeki sevgi selinde yüzüyorum al yanaklı ninemin...
dedemin kasketi yanlamış kalmış öylesine
beni çağırıp elimi omuzuma atarak poz verirken
unutmuştu evet...
'hay Allah yahu' demişti..hiç unutmam
'kasketim kızacak bana yıllar boyunca'
'eğrice kaldım Akif bey'in kafasında'
ninem daha derli topluydu
ne de olsa eski Osmanlı kadınıydı
hep edepli, hep saygılı ve vakur bir duruşu vardı
tıpkı sararmış fotoğraftaki gibi bakardı
derin mi derin, sevgi dolu bir hoşlukta
bakışları cennet kokardı...
vurdum zaman dilimlerini işte
özlem kokan, sevgi kokan gözyaşlarımla
dedemin gülücüklerine ninemin sevgisini katarak
kokladım eski çocukluğumun sıcaklığını
sevginin en kutsalını, karşılıksız sunan bu iki güzide insanı
Fatihalar ile anarak...