Sanrılar Şiiri - Nazlıhan Durmuş

Beni sen sandılar
Ondandır bu dişlinin çürümesi
Balonu öpüp başına koyan çocuğun
Uçmayı kutsal bilmesi
Alevin yandıkça güçlenmesi.

Beni sen sandılar
Ve gök yanlışlıkla açıldı bana.
Oysa güneşi daha keşfedilmemiş sanırdım
Yağmura yaslanmayı incelik sayardım
Sularım ve dualarım yükselerek değerdi arşa.

Beni sen sandılar
Dizine oturttular yaslı bir şairin
Dizeler üleştirildi iki kapı arasında
Düştüm düşümün mermer tavına.

Beni sen sandılar
Ve patladı çanak çömlek
Patladı çocukluk şarkısını yutan bir mavzer.
Oyun öldü, bitti çocuk
Aldılar elinden saydığı duvarı
Saklanacak yeri kalmadı.

Beni sen sandılar
Yaşamaya bile yetmeyen nefesime
Bir ney iliştirdiler.
Camda büyüyen bahar,
Perdeye doğan güneş,
Hükümsüz gölgeler
Girdi toprak altına.

Beni ben sandılar
Sızdı aklım kalbimin çatlağına.