Sanki hiç yokmuş gibi Şiiri - Hamdi Bağcı

Savruluyorsun çelimsiz rüzgârlarda,
sanki hiç yokmuş gibi.
Sonbaharın ortasında yürüyorum;
mazim aklımda mı, gönlümde mi, gözümde mi?
Görüyorum…
ama seçemiyorum.
Arıyorum…
ama bulamıyorum;
sanki hiç yokmuş gibi.

Şiirlerin arasında arıyorum seni,
bir güz yaprağının solgun yüzünde,
kızıl bir Ekim akşamının vakur sessizliğinde.
Gözyaşları üşütmezdi oysa;
peki ben niye titriyorum?
Neden susuyor dilim?
Niye, ey sevgilim…
neden?
Hiç yokmuş gibi…

Ah, meğer yalanmış yıllar,
kırık bir aynadan bakmışız bütün anlara.
Şimdi bütün zamanları,
bütün izleri,
bütün içimde kalanları
usulca affediyorum.

Hayatın uzun yolunu düşününce
masivada kimse kalmıyor,
hiç kimse yokmuş gibi…

Bir hüzzam şarkı çalıyor uzaklardan;
bu ses nereden geliyor?
İçimizde kırılmış bir camdan mı sızıyor?
Dinliyorum,
ama duyamıyorum.
Ve nihayet fark ediyorum ki:

Sanki hiç yokmuş gibi…