Sanki Bu Masalda Kötü Ben İdim

Sanki Bu Masalda Kötü Ben İdim

Vaktiyle, unutuşun çağlarında,
Bir masal doğdu sessiz topraklardan.
Krallar, şairler, düşler ve rüzgârlar,
Birbirine sarıldı sonsuz gecelerde.
Ve anlatıldı o eski hikâye,
Bir kötü lazımdı dengeyi kurmaya,
Sanki bu masalda kötü ben idim...

İyiler parıltılı atlarına binmişti,
Kılıçları ışık, sözleri merhametti.
Ben ise karanlığın ıssız bahçesinde,
Çiçeksiz dallara ağıtlar düzerken,
Unutulmuş bir sözün yankısıydım,
Sanki suç, doğmadan yazılmıştı alnıma.
Sanki bu masalda kötü ben idim.

Baktım uzaktan bayram yerlerine,
Ne gülüşler bana, ne adım bir duaya.
Gölgemden korkan çocuklara sor,
Ben miydim gerçek korku, yoksa yalnızlık mı?
Her kahramanın varlığı için bir gölge gerekse,
Sanki o gölge ben olmaya doğmuştum.
Sanki bu masalda kötü ben idim.

Kulelerin ardında unuttular beni,
Şarapla kutladılar zaferlerini.
Oysa bir kez olsun el uzatsalardı,
Belki ben de güneşten doğardım.
Belki sesim yankılanırdı iyilikle,
Ama sessizlik verdiler, sessizlikle büyüdüm.
Ve sonra sustular, ben kötü oldum.

Ne bir şafak bekledim kendime,
Ne de yazılmış sonu değiştirmeyi.
Masal biterken, isimler kazındı taşlara,
İyiler altın harflerle yazıldı,
Ben ise yitip giden bir yankı oldum,
Bir çiçeğin solgun hatırası gibi...
Sanki bu masalda kötü ben idim.

Ve şimdi, yüzyıllar geçse de aradan,
Her masalda bir kötü aranır.
Yeni yüzler, yeni isimler bulunur,
Ama hikâyenin özünde bir sır vardır:
Kimi zaman en yalnız, en sessiz olan,
Sadece anlaşılmamış bir yürektir.
Ve kimi zaman...
Sanki bu masalda kötü ben idim.

Şiir Hamit Atay (Epik ve Duygusal Yorum)