Sanırım Çoğu Insan Anlamadı

Sanırım Çoğu İnsan Anlamadı

Sanırım çoğu insan anlamadı,
İnsan olmanın ne anlamını.
Sadece konuşmayı bildi,
Ama dinlemeyi unuttu.

Yürüdü yolları,
Ama yüreklere uğramadı.
Gülümsedi yüzüne,
Ama gözlere bakmadı.

Birbirine selam verdi,
Ama selamın özünü bilmedi.
Sevdiğini söyledi belki,
Ama sevgiyi yaşatamadı.

Sanırım çoğu insan yaşadı,
Ama "insan gibi" yaşayamadı...

Sanırım çoğu insan anladı sandı,
Ama anlamak; bakmakla olmazdı.
Bir kalbin ağırlığını
Ancak taşıyan anlardı.

Kimi gözyaşını sakladı gururla,
Kimi gülüşünü unuttu yorgunlukla.
Kimi her gün biraz daha sustu,
Ama kimse sormadı: "Neden?"

Bir ekmeği paylaşmak kolaydı,
Ama acıyı bölüşmek zordu.
İnsan olmak,
İşte tam da orada başlıyordu.

Sahip olmak değil mesele,
Bir gönülde yer edebilmekti.
Ve bazıları çok geç anladı,
Bir tebessümün bile sadaka olduğunu...

Sanırım çoğu insan suskunluğu
Sadece sessizlik sandı.
Oysa bazı susmalar,
Çığlıktan daha gür yankılandı.

Bir bakışın anlattığını
Kitaplar anlatamazdı,
Ama kimse durup bakmadı,
Gözlerdeki kırık aynalara...

Zamanla herkes bir role büründü,
Gülüyordu ama gülmekten değil.
Seviyordu ama sevilmek için,
Veriyordu ama almak için.

Oysa insan olmak;
Bir karşılık beklemeden,
Bir yürek tutmaktı soğukta üşüyen,
Bir “nasılsın” demekti, gerçekten merak eden.

Sanırım çoğu insan büyüdü,
Ama insanlık çocuklukta kaldı

MercanDemir
20.09.25.