Sandım Şiiri - Özlem Dönmez

Hayatımın kurtarıcısı sandığım adamın,
Duygularımın katili olacağını bilmeden tutuldum...
Bir söz, bir nefesti beni benden alan,
Ve ona bağlayan.
Meğer...
Meğer her bir ses sessiz,
Her nefes yalanmış.
Kendisine kurduğu, hayalden bozma
Şeker gibi hayatın yalanına
Önce kendi inanmıştı —
Her şeyi yok sayarak,
Ve yok olarak.
Acıtan tüm gerçeklere öfkeli,
Mutlu olan yalanları içine çekmiş, koklamış...
İnanıyordu delice sevdiğine —
Oysa sevmeyi bilmiyordu.
Adam, sevildiğini sanırken
Bir bir dökülüyordu geleceği, umutları, hayalleri...
Sevilmeyi hiç yaşamamış biri için
Bu, sevmenin en kandırılmaya açık haliydi.

Kadın...
Her şeye rağmen, herkese karşı sevdi.
Sahiplendi acılarıyla, yaralarıyla...
Sarmalamaya çalıştı.
Ama adam kırdı kadını defalarca.
Yüreğini yıprattı,
Kalbini ağlattı — umursamaya bile.
Güçlü olan her kadının ardında,
Sevmeyi bilmeyen bir adam vardır.
Sevildiği için kendini güçlü sanan,
Ve o gücüyle hep kıran.
Bu yüzden de...
Sürekli döken,
Sürekli yıkan o adam,
Gün gelir yapayalnız kalır:
Duyguları yıpranmış,
Geçmişi tozlanmış,
Geleceği yok olmuş…

Ve pişman olur adam —
Sessizce,
Ve sesli her dilde.
Gider artık kadın,
Tüm çabalarından vazgeçerek.
Dönmez bir daha.
Çıkarsız seven bir kadın,
İçindeki özlemi de alır omuzlarına.
Tek başına...
Onuruyla,
Gururuyla gider.