Sancağın Kalbindeki Dua

Ey Rabbim! Ezelden ebede hükmü Râhman!
Bu sancak ki göklerde bir tevhîd nişanıdır.
Ona güç veren kudret, yalnız Senin katından,
Bırakma rüzgâra onu, rahmetin taşıyanıdır.

Savurmasın fırtınalar, kirletmesin toz duman,
Senin lütfunla kâim, Senin adınla yüce.
Bu sancağı yalnız rüzgâr değil, Ey Sultan,
Rahmetinin kanatları taşısın gündüz gece.

Ve bu ümmet ki, yolcusu ezelden bir seferin,
Zamanın aldatmacası yormasın dizlerini.
Vahyin o sönmez nuruyla yoğrulsun kalplerin,
Taşısınlar bu mirası, bu kutsal gizlerini.

Fani hevesler değil, geçici çağlar değil,
Mayası ilahi kelam, harcı iman olanlar,
O nurla aydınlanmış, Hakka eğilmiş başlar,
Bu ümmeti onlar taşısın, Senindir o canlar!

Çünkü bizim son duamız, en içli yakarışımız,
Gönül levhine değil, bir sancağın kalbine kazındı.
Orada açar sırrını varoluşumuz, varışımız,
Orada titrer ümidimiz, en mahrem anımızdı:

“Ya Rab, bizi affet,” diye başlar o sessiz çığlık,
Günahlar dağ olsa da, rahmetin okyanustur.
Kirlerimizden arındır, kalmasın hiç ayrılık,
Kapına geldik işte, en muhtaç kulundur.

“Ve bizi dirilt,” o gaflet uykusundan uyandır,
Küllerimizden yeniden bir sevda filizlensin.
İmanla dirilsin ruh, aşkınla yanan candır,
Ölü toprağa can veren nefesinle tazelensin.

“Ve bizi Seninle yürüt…” adımlarımız şaşmasın,
Sırat-ı Müstakim’den ayırma bizi bir an.
Senin rızan olsun hedef, başka sevda taşmasın,
Seninle var olmak bize en büyük ihsan, ey Canan!

İşte bu dua sancağın kalbinde dalgalanır,
Rahmetinle taşınır, vahyin nuruyla yaşar.
Affınla, dirilişinle, Seninle yol alınır,
Ey Rabbim, bu duayı kabul eyle, sınırı aşar…