Sana hiç yakışmadı Şiiri - Murat Bekir A ...

“Bazen aşk, en keyif verici intirhar yöntemidir”

Sevda denen cephede, korkak bir asker gibi,
Arkanı dönüp kaçmak, sana hiç yakışmadı...

Zamanın çarkında dönen
o kadim kehanette,
Pompeii’nin laneti gibi sinmişti,
tenine vedan.
Bir volkan gibi sessizdin önce,
ama içindeki lav,
benim tüm benliğimi eritiyordu.
Hiçbir anlamı olmayan boş bir söz gibi,
bir sabah ansızın sustun.
Ve ben
dilimde sana ait bin dua varken
taşa dönmüş dudaklarla
kendi içine acıyı yutkunan bir yetim gibi kala kaldım.
Beni böylece kül edip geçmek,
ciğerimi sökmek
sana hiç yakışmadı…

Her dokunuşun,
Vezüv’ün soluk soluğa fışkıran öfkesi gibiydi.
İlk başta sıcak sanmıştım,
meğer sonumun gelişiymiş.
Aşk dedikleri böyle mi bitirirdi bir ömrü?
Bir şehir yok olur,
Bir kere enkaza döner
Ama
bir kalp bin kere ölür.
Ve sen, göz göre göre sustun.
ayaklarının izleri var şimdi kalbimin üzerinde...

Gecenin içinde,
kırık bir dua gibi yitik,
içine içine akan göz yaşları kadar yakıcı
bağrıma yapışmış nefesimi kesen bir acı
ve her tınısında umudu aradığım
merhamet duygusunu titreten
sesin çınlıyor hâlâ odanın içinde.

Sokaklarında yankılanan ayak seslerim,
İskenderiye’nin
sonsuz kütüphanesinden kalan sessizlik gibi.
Anlam aradım her rafta,
ama kelimeler kırık dökük,
satırların boynu bükük,
hatıralar
küllenmiş sayfalarda asılı kaldı.
Beni bu unutuşta yalnız bırakmak,
sana hiç yakışmadı…

Gözlerin,
Tartarus’un derinliklerinde saklanan
bir sır gibi kapalıydı bana.
Gerçeği bilen,
ama anlatamayan bir kehanetçi…
Senin bu suskunluğu seçmen,
bir lanetin sessizliğiydi.
Kendini koruyup beni feda etmek,
sana hiç yakışmadı…

Ve ben şimdi,
küllerden doğan bir şehir gibi yeniden yükseliyorum.
Yıkılıp kül olduğum yerden,
ateşin içinde filizlenen bir umutla.
Ama unutmadan seni,
suskunluğun ve terk edişinle yüzleşmeden,
yeni bir güne başlamıyorum.
doğan güne
kuşluk vaktine
geceye
ve ellerimize
ihanet etmek,
sana hiç yakışmadı…