Sana Dönmeyen Geceler

Geceye bıraktım adını,
bir dua gibi—usulca.
Yıldızlara sordum seni,
hepsi sustu;
yalnızlıklarını anlatmakla meşgullerdi.

Her gece bir yol olurdu sana,
ama adımlarım geri dönerdi,
çünkü sen yoksun—
ya da ben yokum
senin olduğun zamanlarda.

Geceler eskisi gibi değil artık.
Ne bir mektup düşüyor düşlerime,
ne de sesin.
Ay, hep başka pencerelere
ışığını veriyor sanki.

Sana dönmeyen gecelerdeyim şimdi;
bir rüzgâr gibi dolaşıyor adın
tenimde, içimde, yokluğumda.
Ne çok bekledim seni
söylemeden, susarak, içimle.

Ama anladım—
bazı bekleyişler,
sadece dönmeyenlere yakışır.